Podręcznik

Akacja

Akacja

Aloes zwyczajny

Aloes zwyczajny

Babka lancetowata

Babka lancetowata

Bażyna czarna

Bażyna czarna

Chaber bławatek

Chaber bławatek

Cytryniec chiński

Cytryniec chiński

Czarnuszka siewna

Czarnuszka siewna

Czarny bez

Czarny bez

Czerwona koniczyna

Czerwona koniczyna

Czystek

Czystek

Dzika róża

Dzika róża

Dziurawiec zwyczajny

Dziurawiec zwyczajny

Fiołek trójbarwny

Fiołek trójbarwny

Głóg

Głóg

Hibiskus

Hibiskus

Jeżówka elektryczna

Jeżówka elektryczna

Kminek zwyczajny

Kminek zwyczajny

Kocanka piaskowa

Kocanka piaskowa

Kolendra siewna

Kolendra siewna

Koper włoski

Koper włoski

Ostryż długi (kurkuma)

Ostryż długi (kurkuma)

Lipa

Lipa

Łopian większy

Łopian większy

Macierzanka piaskowa

Macierzanka piaskowa

Mak lekarski

Mak lekarski

Melisa lekarska

Melisa lekarska

Mięta pieprzowa

Mięta pieprzowa

Morszczyn pęcherzykowaty

Morszczyn pęcherzykowaty

Morwa biała

Morwa biała

Opuncja figowa

Opuncja figowa

Pokrzywa zwyczajna

Pokrzywa zwyczajna

Rumianek pospolity

Rumianek pospolity

Skrzyp polny

Skrzyp polny

Stokrotka pospolita

Stokrotka pospolita

Szałwia lekarska

Szałwia lekarska

Wierzba biała

Wierzba biała

Żeń-szeń właściwy

Żeń-szeń właściwy

Żeń-szeń właściwy
Powrót do listy

Żeń-szeń właściwy

(Panax ginseng C.A. Meyer)

Żeń-szeń jest niewielką byliną pochodzącą z rodziny araliowatych (Araliaceae)

Wyróżnia się kilka rodzajów żeń-szenia. Żeń-szeń właściwy – inaczej chiński, nazywany także ginsengiem lub wszechlekiem (Panax ginseng C.A. Meyer), występuje w górskich lasach wschodniej Azji, podobnie jak żeń-szeń koreański (Korean Panax ginseng). Popularny jest także żeń-szeń syberyjski (Eleutherococcus senticosus) oraz żeń-szeń japoński (Panax japonicum), występujący w Japonii, Indiach i południowych Chinach.

Chyba wszyscy kojarzymy, jak wygląda korzeń żeń-szenia, a jak wygląda pozostała część tej rośliny?

Żeń-szeń właściwy jest niewielką byliną. Wykształca mięsisty, mało rozgałęziony i zgrubiały korzeń, z którego wyrasta dęta łodyga dochodząca do 70 cm wysokości. Liście żeń-szenia są łodygowate, długoogonkowe i ułożone w okółku. Żółtozielone kwiaty zebrane są w baldachy.

Żeń-szeń rozwija się bardzo wolno, dlatego po 8-10 latach od kiełkowania z nasienia korzeń osiąga ciężar zaledwie 10 g, a po 20 latach 20-25 g. Na plantacjach szybkość wzrostu rośliny jest nieco większa, ale nie zmienia to faktu, że żeń-szeń jest jednym z najdroższych ziół na świecie.

Jesienią w okresie owocowania żeń-szenia wykopuje się całe korzenie, gdy osiągną wagę nie mniejszą niż 10 gramów.

Z hodowli korzeń zbiera się z roślin 4-6-letnich; aby zwiększyć trwałość korzenia, sterylizuje się go parą wodną, a następnie suszy. Ze względu na swoją wartość, żeń-szeń jest surowcem często fałszowanym.

Korzeń żen-szenia działa na organizm wielokierunkowo

Substancjami aktywnymi odpowiedzialnymi za właściwości żeń-szenia są ginsenozydy. To dzięki nim posiada on tak szerokie spektrum działania na organizm człowieka. Żeń-szeń wykazuje działanie nie tylko uspokajające i obniżające ciśnienie krwi, ale także wpływa na prawidłowe funkcjonowanie naczyń krwionośnych i pracę serca. Ponadto pobudza układ odpornościowy, działa korzystnie na poziom cholesterolu i pomaga unormować poziom cukru we krwi.

Korzeń żeń-szenia jest cenionym adaptogenem

Adaptogeny są substancjami, które wspomagają organizm w odzyskaniu równowagi. Stały stres i uczucie zmęczenia to znaki szczególne obecnych czasów. Warto sięgnąć po substancje, które w naturalny sposób pomogą organizmowi w adaptacji do trudnych warunków dnia codziennego. W naturze występuje spora ilość składników roślinnych, które wykazują działanie adaptogenne. Jednym z nich jest korzeń żen-szenia. Dzięki swoim właściwościom korzeń żen-szenia stosowany jest jako środek tonizujący, wzmacniający w stanach zmęczenia i osłabienia, zmniejszonej wydajności i spadku koncentracji oraz w trakcie rekonwalescencji. Wspomaga zdolności przystosowawcze organizmu do zmienionych warunków, w tym także do stresu.

Nazwę rodzajową żeń-szenia, czyli Panax (gr. Panakes – wszystko leczący) nadał Karol Linneusz w 1763 roku.

Nazwa żeń-szeń pochodzi od  chińskich słów Dżeń-Czien oznaczających „człowiek-korzeń”, a wziął się stąd, że korzeń rośliny często przypomina swoim wyglądem kształt ludzkiego ciała. Jest on jedną z najstarszych roślin stosowanych w medycynie ludowej. Uważa się, że w krajach Azji Wschodniej jest on znany od 5 000 lat, a określany był potocznie jako: korzeń życia, człowiek-korzeń, wszechlek, boskie ziele, eliksir życia i wiele innych.