Podręcznik

Akacja

Akacja

Aloes zwyczajny

Aloes zwyczajny

Babka lancetowata

Babka lancetowata

Bażyna czarna

Bażyna czarna

Chaber bławatek

Chaber bławatek

Cytryniec chiński

Cytryniec chiński

Czarnuszka siewna

Czarnuszka siewna

Czarny bez

Czarny bez

Czerwona koniczyna

Czerwona koniczyna

Czystek

Czystek

Dzika róża

Dzika róża

Dziurawiec zwyczajny

Dziurawiec zwyczajny

Fiołek trójbarwny

Fiołek trójbarwny

Głóg

Głóg

Hibiskus

Hibiskus

Jeżówka elektryczna

Jeżówka elektryczna

Kminek zwyczajny

Kminek zwyczajny

Kocanka piaskowa

Kocanka piaskowa

Kolendra siewna

Kolendra siewna

Koper włoski

Koper włoski

Ostryż długi (kurkuma)

Ostryż długi (kurkuma)

Lipa

Lipa

Łopian większy

Łopian większy

Macierzanka piaskowa

Macierzanka piaskowa

Mak lekarski

Mak lekarski

Melisa lekarska

Melisa lekarska

Mięta pieprzowa

Mięta pieprzowa

Morszczyn pęcherzykowaty

Morszczyn pęcherzykowaty

Morwa biała

Morwa biała

Opuncja figowa

Opuncja figowa

Pokrzywa zwyczajna

Pokrzywa zwyczajna

Rumianek pospolity

Rumianek pospolity

Skrzyp polny

Skrzyp polny

Stokrotka pospolita

Stokrotka pospolita

Szałwia lekarska

Szałwia lekarska

Wierzba biała

Wierzba biała

Żeń-szeń właściwy

Żeń-szeń właściwy

Jeżówka elektryczna
Powrót do listy

Jeżówka elektryczna

(Acmella oleracea L.) 

Jeżówka elektryczna, zwana też znieczulecznikiem, to niezwykła, choć mało znana roślina, należąca do rodziny astrowatych. Nie do końca wiemy, jakie jest jej pochodzenie, chociaż przyjmuje się, że może wywodzić się z tropikalnych regionów Afryki i Ameryki Południowej. Po raz pierwszy została znaleziona w Peru.

W warunkach naturalnych to roślina wieloletnia.

Znieczulecznik jest byliną o stożkowatych, żółtych, bezwonnych kwiatach, które na szczycie mają charakterystyczną plamkę, przypominającą „rybie oko”. Dorasta nawet do 60 cm wysokości. Długie łodygi mają brązową barwę, a ciemnozielone liście przybierają sercowaty kształt.

Jeżówka elektryczna ma wiele zastosowań kulinarnych i leczniczych.

Liście jeżówki są jadalne, dlatego w kuchni Ameryki Południowej wykorzystywana jest jako dodatek do sałatek ze względu na specyficzny, lekko ostry, pieprzny smak. Po ugotowaniu traci go i bardziej przypomina liście szpinaku.
W ziołolecznictwie stosowana jest cała roślina, choć największa zawartość głównego aktywnego składnika (spilantolu) występuje w kwiatach i liściach. Spilantol to związek odpowiedzialny głównie za działanie przeciwbólowe. Jest bardzo dobrze absorbowany przez skórę, powodując znieczulenie już po 5 minutach. Ponadto jeżówka elektryczna zawiera: związki garbnikowe, olejek eteryczny, flawonoidy oraz kwasy fenolowe i polisacharydy.
W medycynie ludowej wykorzystywana była głównie jako środek o działaniu miejscowo znieczulającym. Szczególnie do leczenia bólu zębów o różnym podłożu – stąd nazywana jest też „rośliną od bólu zęba”, a także bólu gardła czy zapalenia jamy ustnej. Jeżówka ma również właściwości antyoksydacyjne i przeciwzapalne, wzmocnione dodatkowo przez obecność związków flawonoidowych.

Jeżówka elektryczna to „roślinny botoks”.

Wyciąg z jeżówki elektrycznej zdobył uznanie również w kosmetyce. Wykazuje on przede wszystkim właściwości przeciwzmarszczkowe i ujędrniające. Stymuluje komórki skóry do produkcji kolagenu i elastyny, które tworzą tzw. sieć podtrzymującą jędrność skóry.

Ma też zdolność zmniejszania napięcia mięśni, przyczyniając się tym samym do redukcji zmarszczek mimicznych twarzy. Z tego powodu jeżówka stosowana jest jako produkt o działaniu ujędrniającym i przeciwzmarszczkowym oraz poprawiającym wygląd skóry. To właśnie te właściwości zapewniły jej określenie „roślinny botoks”.

Gdzie jeszcze jeżówka elektryczna znalazła zastosowanie?

W Afryce i w Azji Południowej (Indie) od dawna wykorzystywana jest w medycynie ludowej na wiele schorzeń. Przede wszystkim stosuje się ją jako środek miejscowo łagodzący ból, np. zębów. Dodatkowo wzmaga wydzielanie śliny, ponieważ ma ostry smak, a to sprzyja z kolei pobudzaniu apetytu i wspomaga procesy trawienne.